Flash Kurgu ve Başarılı Kısa Kısa Öykü

Bir hikayenin eksiksiz bir hikaye olması için, anlatılanın çözümlenmesi için yalnızca küçük bir öğeye ihtiyacımız var. Bu eleman küçük olabilir. Genellikle mutsuzdur. Bizi milyonlarca soru sorabilir, ancak bir tanesini cevaplar.

Bir hikaye içinde çözülen her zaman harici olarak gerçekleşen bir şey değil, dahili olarak olur. Çoğu zaman yazarlarına kahramanlarının hikayenin başından sonuna kadar bir şekilde değişmesi gerektiği söylenir ve genellikle insanlar bunu büyük bir şey olması gerektiği anlamına gelir (ölüm, hastalık, zombiler, vb. Ama bu doğru değil. Bir duygu değişebilir. Birinin bir şeyi görme şekli değişebilir. Bir ruh hali değişebilir. Bir karakter basitçe kendilerini çay yapmaya karar verebilir.

Öğrencilere çoğu, komploya odaklanmamalarını ve sadece küçük bir anı hedeflemelerini söylediğimde rahatlar. Benzer şekilde, 1-2 sayfalık kurgu ya da flaşlı kurgu parçalarını verdiğimde birçok öğrenci, yazmak zorunda kaldıkça daha kolay olacağını düşündüğüm için mutludur.

Ancak bu durum böyle değil. Flash kurgu yazmak (ayrıca mikro kurgu, kısa kısa kurgu, kartpostal kurgu ve ani kurgu olarak da adlandırılır) sadece 1-2 sayfa yazmanız anlamına gelmez. Aynı “kurallar”, uzun hikayelerde olduğu gibi başarılı bir flaş kurgu parçası için de geçerlidir. Bu, yazarın içindeki bir şeyi çözmeye çalışmadan önce inanılır bir dünya oluşturmak için daha az zamana sahip olduğu anlamına gelir. Bu genellikle çok daha zordur.

Flaş kurgu ustalarından biri The Thirteenth Woman'ın yazarı Lydia Davis ve Diğer Öyküler, Yıkın, ve Rahatsızlık Çeşitleri diğer kitapların arasında. Onun hikayeleri birlikte yayınlandı Lydia Davis'in Toplanan Hikayeleri.

Aşağıdaki öyküsü, anlatının "tam" olması için ne kadar az şey değişmesi gerektiğine bir örnektir.

KORKU

Neredeyse her sabah, topluluğumuzdaki belirli bir kadın yüzü beyaz olan ve paltosunun çılgınca çırptığı evinden kaçıyor. “Acil durum, acil durum” diye bağırıyor ve birimiz ona doğru koşuyor ve korkuları sakinleşene kadar onu tutuyor. Yaptığını biliyoruz; ona gerçekten bir şey olmadı. Fakat anlıyoruz, çünkü bir zamanlar sadece yaptığı şeyi yapmak için bir zamanlar hareket ettirilmemiş olan birimiz var ve her zaman, bütün gücümüzü, hatta arkadaşlarımızın ve ailelerin gücünü de aldı. bizi sustur.

Davis kurmacaya değer bir an seçti: evinden çıkan kadın her gün “Acil durum, acil durum” diye çığlık attı. Bu anın gerçeğini kabul etti ve tekrarlanabilirlik: elbette her birimizin hissettiğimiz pek çok an var. hayatımızın tükenmesi ne olursa olsun dayanamıyorum.Bunu işaret ediyor ve bize zaten bildiğimiz bir şeyi gösteriyor, ama yeni bir şekilde. Komşuların bu kadına yardım ettikleri, ancak ona karşı empati duydukları, herkesin istek ve ihtiyaçlarını temsil ettiği düşüncesi memnuniyeti duygusallaştırıyor.

Üzüntü, yaşamın çok fazla olduğunu kabul ediyor, ancak çoğumuzun gerçekten söyleyemediğini kabul ediyoruz. Üzüntü şu ki, her gün birileri böyle söylüyor, ama bunun için daha iyi değil. Üzüntü, hepimizin böyle hissetmesidir, fakat evlerimizde sessiz kalmak, kimseye söylememek.