İşyeri Uyuşturucu ve Alkol Suistimali Yasa ve Yönetmelikleri

İşverenlerin işyerinde uyuşturucu ve alkol bağımlılığı ile ilgili olarak belirleyebilecekleri politikalar hakkında kılavuzluk sağlayan federal yasalar vardır. İşverenler, uyuşturucu ve alkol kullanımını yasaklayabilir, uyuşturucu kullanımı için test yapabilir ve yasadışı uyuşturucu kullanımı yapan çalışanları işten çıkarabilir.

Düzenlemeler genellikle kuruluşun uyuşturucu ve alkol kötüye kullanımı ve önleme politikasında listelenmiştir. Kurallar, şirketin uyuşturucu ve alkol için ne zaman test yaptığının yanı sıra bir testin başarısız olmasının sonuçlarına ilişkin bilgileri de içerebilir. Yasa ayrıca, madde bağımlılığı sorunları olan çalışanlara koruma sağlar ve işverenin işçiler için sağlaması gereken yerleri belirtir.

Federal yasalara ek olarak, iş uyuşturucu ve alkol testlerini düzenleyen devlet yasaları ve işverenlerin madde kötüye kullanımı sorunlarını nasıl çözebileceği de olabilir.

İşyeri Madde Bağımlılığı Yasaları ve Yönetmelikleri

Hem Engelli Amerikalılar Yasası (ADA) hem de 1973 Rehabilitasyon Yasası hem uyuşturucu hem de alkol politikalarını etkiliyor. Aşağıda, 1973 ADA ve Rehabilitasyon Yasası ile uyuşturucu ve alkolle ilgili çalışanlarla ilgili bazı devlet tüzükleri belirtilmiştir:

• İşverenler, işyerinde yasadışı uyuşturucu kullanımını ve alkol kullanımını yasaklayabilir.
• Yasadışı uyuşturucu kullanımı testi, ADA'yı ihlal etmiyor (ancak devlet şartlarını yerine getirmeli).
• İstihdam öncesi testler genellikle devletler tarafından zaten bir iş teklifi almış adaylarla sınırlandırılmıştır. Tipik olarak, tüm adayların eşit muamele görmesi gerekir ve hiçbir birey test için seçilemez.
• Birçok eyalet, işverenlerin şu anda çalışan işçilerin maddeler için test edilmesinin bir nedenini doğrulamasını istemektedir. Bu eyaletlerdeki işverenlerin, söz konusu çalışanın uyuşturucuları kötüye kullandığına ve güvenlik veya performansın tehlikeye atıldığına dair makul bir şüphesi olmalıdır. Bazı eyaletler, çalışanları makul bir şüphe olmadan rastgele test edebilir. Bu uygulama genellikle güvenlik konularının önemli olduğu durumlar ile sınırlıdır.

• İşverenler, şu anda yasadışı uyuşturucu kullanımıyla meşgul olanlara iş bırakabilir veya reddedebilir.
• İşverenler, uyuşturucu bağımlılığı geçmişi olan veya şu anda uyuşturucu kullanmayan ve rehabilite edilen (veya şu anda bir rehabilitasyon programında olan) uyuşturucu bağımlılarına karşı ayrımcılık yapamazlar.
• Tıbbi bakım için izin verme, kendi kendine yardım programları vb. Gibi makul konaklama çabaları, rehabilite edilen veya rehabilitasyona giren uyuşturucu bağımlılarına uzatılmalıdır.

• Bir alkolik, ADA kapsamında "engelli bir birey" olarak belirlenebilir.
• İşverenler, alkol kullanımı iş performansını veya davranışını engelleyen alkolikler için istihdamı boşaltabilir, disiplin altına alabilir veya reddedebilir; bu tür eylemler diğer çalışanlar için de benzer disiplin cezası ile sonuçlanabilir. Uyuşturucu ve alkol kullanan çalışanlar, diğer çalışanlarla aynı performans ve davranış standartlarını sağlamalıdır.
• ADA sıradan uyuşturucu kullanıcılarını korumaz. Bununla birlikte, bir bağımlılık kaydına sahip olan ya da yanlış bir şekilde bağımlı olarak kabul edilenler Yasa kapsamındadır.

Ayrımcılık Sorunları

Engelli Amerikalılar Yasası (ADA), çalışanlara ve engelli olanlara 15 veya daha fazla çalışanı istihdam eden kuruluşlarda istihdam ayrımcılığını yasaklamaktadır.

Benzer şekilde, 1973 Rehabilitasyon Yasası'nın 503. maddesi, Federal hükümete sahip müteahhitlerin ve taşeronların engellilere yönelik nitelikli kişilere karşı ayrımcılık yapmasını yasadışı kılmaktadır.

Sağlık Planı Gereklilikleri

Paul Wellstone ve Pete Domenici 2008 Ruh Sağlığı Eşlik ve Bağımlılık Eşitliği Yasası (MHPAEA) ve sonrasında Uygun Bakım Yasası, dede olmayan sağlık hizmeti planlarının, davranış sağlığı tedavisi de dahil olmak üzere zihinsel sağlık ve madde kötüye kullanım bozukluğu hizmetlerini içermesini zorunlu kılmıştır. Bu şartlar hala işveren destekli planların çoğunu yönetiyor. Bununla birlikte, Trump yönetimi altındaki bir yürütme emri, devletlere, kendi ülkelerindeki bireyler için takas temelli planlarda neyin temel hizmet teşkil ettiğini belirleme yetkisi vermiştir.

İcra emri, daha sınırlı maliyet ve teminatlarla kısa vadeli planlar oluşturulmasını teşvik etti.

Henry J. Kaiser Vakfı, şu anda 45 eyalette pazarlanan 24 ayrı kısa vadeli sigorta ürününü araştırdı. Planların% 43'ünün zihinsel sağlık hizmetlerini kapsamadığını ve% 62'sinin madde bağımlılığı tedavisini kapsamadığını belirlediler.

Birçok eyalette, bireysel sağlık planlarına dahil edilmek üzere zihinsel sağlık hizmetlerinin gerekliliği ile ilgili bazı yasalar mevcuttur. Bazı eyaletler zihinsel sağlık hizmetleri ile fiziksel rahatsızlıklar için planların sağladığı faydalar arasında eşlik gerektirir.

Madde bağımlılığı, bu eyaletlerde genellikle ruh sağlığı şemsiyesi altında ele alınmaktadır. Bu parite durumlarında, sağlık hizmeti planları, fiziksel temelli tıbbi sorunların kapsamı ile karşılaştırılabilir olan madde bağımlılığı için kapsam sağlamalıdır.

Ulusal Devlet Yasamalar Konferansı'na (NCSL) göre "Pek çok eyalet kanunu, akıl hastalıkları, ciddi akıl hastalıkları, madde kötüye kullanımı ya da bunların bir kombinasyonu için bir miktar güvence altına alınmasını şart koşuyor. zihinsel hastalıklar ve fiziksel hastalıklar arasında sağlanan faydalar düzeyinde farklılıklar vardır. Bu farklılıklar farklı ziyaret limitleri, eş ödemeler, indirimler, yıllık ve ömür boyu limitleri şeklinde olabilir. ”

Diğer devletler, zihinsel sağlık sigortası için bir seçenek sunulması gerektiğini zorunlu kılar, ancak asgari teminat veya parite olduğunu belirlemez. Bu eyaletlerdeki işverenler, çalışanlar bu isteğe bağlı kapsamı seçmeye karar verirse, başvuru sahiplerine ruh sağlığı kapsamı için ekstra bir prim yükleyen planlar sunabilir.

NCSL, "En az 38 eyaletteki yasalar, madde bağımlılığı, alkol veya madde bağımlılığı için kapsama alanı içerdiğini" belirtmektedir. Eyaletinizdeki sağlık sigortası düzenlemeleriyle ilgili sorularınız için bu listedeki bir acenteye danışın.